دلا غــم بــرده از هوشم کجـایی
ز داغت مست و مدهوشم نیایی
تـــو ای شمــع فــروزان شبـانم
تـــو بــا درد دل مــن آشنــــایی
غـم دل کـرده ویـــران آشیـــانم
چو ماهم، کِی شود تا که درآیی؟
گمــان کـردم که با من آشنــایی
به بالینم بیــــا دلبـــر، کجــایی
به بیداری فقط فکرم پی توست
اگـرخـوابم تــو در رؤیـایم آیی
به خود گفتم که او قدرت بـداند
ندانستــــم که سرتا پا جفـــایی
بیـا بشـــکن طلسم این جــدایی
تــا نبخشیـدم عطا را به لقـایی
نظرات شما عزیزان:
|
منوي اصلي
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت:
نويسنده: 
